Raz na swoich imieninach, gdzie sąsiadki zaprosiła, 

przy stole męża nożem w aortę, teraz pozostał po nim portret.

7 lipca 1979  |  Port-au-Prince - NYC - Anchorage  |  pani komisarz

little girl just keep on waiting for that man to give you a life, you keep on hoping that this prince can save you, keep on dreaming his scandalous life  ◉  miłość nietrwała jest, jak mawiał jeden z tych, co skradł twe ciało, wtedy gdy byłaś jeszcze małą dziewczynką z zapałkami gotową oddać się za Chanel 5 czy coś z tych rzeczy  ◉  jeśli ty odfruniesz, serce jej przestanie bić  ◉  w klatce nie jest ci najgorzej, źle jest wtedy, kiedy nie chce się już żyć  ◉  więc przyczołgam się może do twych stóp, jeśli chcesz, sławiąc wyciem twe piękno jak goniący się pies, wdrapię ci się do serca, w prześcieradłach wytarzam  ◉  przestań patrzyć, jak patrzy się w ścianę, rusz się, śmiej się lub płacz - wszystko jedno

C h a n t a l e  T a y l o r

Dziewczynki z dobrych haitańskich domów nie marzą o karierze, której głównym punktem byłoby pokazywanie cycków i nazywanie tego modelingiem. Nie wyjeżdżają z rodzinnych miast w wieku szesnastu lat, do tego z planem podbicia nowojorskich wybiegów. Nie szukają sobie bogatych trzydziestoletnich facetów, którzy są im w stanie załatwić nie tylko wejście do najmodniejszych klubów tylnymi drzwiami. Nie zachłystują się cudownym światem dużych pieniędzy, całkiem niepostrzeżenie zmieniając się w szmaty. Nie przestają jeść, bo ktoś z agencji powiedział, że muszą popracować nad sylwetką, żeby wbić się w kiecki od topowych projektantów. Nie wierzą w obietnice gruszek na wierzbie i okładek Vogue'a w wieku osiemnastu lat. Nie kończą kariery modelki półrocznym pobytem w szpitalu. Nie kończą liceum po terminie, żeby móc choćby marzyć o realizacji dawnych planów pracy w policji. Nie wyjeżdżają z dnia na dzień, po odebraniu papierków ze szkoły policyjnej, na Alaskę, bo tam łatwiej o przydział, nawet dla wariatek. Nie zakochują się w najgorszym potencjalnym kandydacie do zakochania. Nie stają się zazdrosnymi specjalistkami od robienia scen. Nie zmieniają się później w idiotki, które niszczą w swoim życiu wszystko, chociaż mogłyby chociaż raz odpuścić. Nie mają problemów ze zrozumieniem, że niektóre relacje są po prostu bezsensowne i należy je zakończyć tak szybko, jak to tylko możliwe, żeby obie strony mogły wylizać rany i żyć dalej. Nie wychodzą za mąż, kiedy zdają sobie sprawę z tego, że ich miłość jest obsesją. Nie stają się powoli agresywnymi furiatkami, które na zdradę nie odpowiadają pozwem rozwodowym, ale za to grożą mężowi śmiercią i wymachują mu nożem przed twarzą. Nie pracują w wydziale kryminalnym. Nie obawiają się, że kiedyś w końcu zrobić użytek z broni służbowej i będą się musiały zastanawiać, co zrobić ze zwłokami własnego męża. Nie czują, że tylko chory związek trzyma je przy życiu.

Dziewczynki z dobrych haitańskich domów tego nie robią, a wyjątki potwierdzają regułę.

Chantale jak każda nadmiernie zaangażowana i naiwna baba ma skłonność do nadinterpretacji, dopowiadania i robienia tragedii z drobiazgów. Problem z nią polega na tym, że oprócz naiwności może się pochwalić byciem naprawdę twardą kobietą, która ma trudności z kontrolowaniem swojej siły, a co z tego wszystkiego wynika - naprawdę ma powody, żeby się martwić, że kiedyś przypadkiem zabije swojego małżonka. Jest czasem takim bardzo wściekłym i bardzo krwiożerczym zwierzęciem, które na obronne ciosy nie reaguje ucieczką, nieważne jak mocne by nie były. Dopóki nie zaangażuje się w relację, nie jest zaborcza i nie reaguje agresywnie na wszelkie, nawet najdrobniejsze, oznaki prób zabrania jej tego, do kogo przywiązała się na tyle mocno, żeby nie móc funkcjonować w oderwaniu od tego konkretnego człowieka. Na co dzień ma do dyspozycji kiepskie poczucie humoru, wysoki iloraz inteligencji, umiejętność sprawnego podejmowania decyzji i wytrwałość. Potrafi spełniać oczekiwania, stawianie wymagań idzie jej zdecydowanie gorzej. Jest bardzo twardą i bardzo krzykliwą dziewczynką, która z umiłowaniem kopie się z koniem, ale nie przybywa jej od tego rozumu. Nie od dziś czeka na cud i nie straciła jeszcze wiary w to, że ten kiedykolwiek nastąpi. Myśl, że z tym przekonaniem umrze, sprawia jej niewytłumaczalną przyjemność. Jest durna i autodestrukcyjna. I durna.